KUMAR

 Vardı bir hikayesi herkesin olduğu gibi, gece vakitleri boş sokağa bakarken, görmeye çalışır Sait faik. İşte bir kedi, dur sokak köpeği, yağmurun altı ıslanmamış kuru kaldırımlar, yağmur çok.. Sözde yalnızsın sanki mümkünmüş gibi 10 milyar nüfus sayılmış olanlar arasında. İnsanlar arasında. Köşe başı binlercesi artık Sait Bey...Yürüyoruz.. Tabi yürüyeceksin ne yapılabilir başka gece vakti sokakta. özellikle geceleri büyük doyumsuzluk benimki yalnızlığa. Adeta bir bağımlılık, ben istemesem bile gözlerim açılır geceleri, zihnim fena buraya yazmasam mesajla yalnızlık yoldaşlarıma, onlarda gidince kafama yazarım. En fenası budur işte bu yazı kaybolur benim kafam kaybolmaz. Eminim gülenlerden olurdum celladımın ellerinde ayrılırken kafam, sonra görürdüm iki büklüm vücudumu bir de ona basardım kahkahayı. Bu yüzden gülmüyor nemrut suratım, bu yüzdenmiş meğer taştan kalbim, donuk gözlerim...İlk değil son der Dostoyevski. Sonu mu beklemeli? Hata yapıyorsun Fyodor, sona saklamışım en büyük keyfimi. İçtenlikle, tüm samimiyetim ile sizlere itiraf ederim ki beyler Dostoyevski üzdü beni. Merak ettim şimdi SON yanlışı neydi. Sondur kıymetli olan. Bu adam beni bitirdi canlarım. Bu adam beni çok üzdü. Yalnız...Sadığım, bağlıyım ben yalnızlığıma, onun yaptığı gibi terk edip gitmeyeceğim. Kumar oynayacağız Fyodor. kazanmak için değil, kaybedince ödeyeceğimiz bedellere çekeceğiz kartımızı. İkimiz içinde mühim olanı, ilki değil sonu arayacağız birlikte.